Վարդգես ՕՎՅԱՆ. Երկրի ողջ բնակչությունը հանդիսատեսի կարգավիճակում էր

Թող որևէ մեկն այլևս չհայտարարի, թե սեպտեմբերի 3-ին Սերժ Սարգսյանն առանց ժողովրդի կամքը հարցնելու, ինքնակամ որոշում է կայացրել՝ ՄՄ (մաքսային ճահիճ) մտնելու մասին։ Այդ որոշումը կայացնելիս նա իր թիկունքում ունեցել է ՀՀ ազգաբնակչության, այդ թվում, այսպես կոչված, քաղաքական ուժերի լուռ համաձայնությունը։ Դա ապացուցվեց ոչ միայն վերջին երկամսյա անդրշիրիմյան լռությամբ, այլև հատկապես դեկտեմբերի 2-ին՝ օտար երկրի նախագահի այցելության ժամանակ։ Բացի 500 կամ 1500 ցուցարարներից, երկրի ողջ ազգաբնակչությունը (ժողովուրդ չեմ ասում) հանդիսատեսի կարգավիճակում էր։ Իսկ 1500 հոգին ՀՀ ազգաբնակչության նույնիսկ մեկ տոկոսն էլ չի կազմում: Աշխարհի այս կամ այն երկիրը, պետությունը կարելի է սիրել կամ չսիրել, բայց դրանց գերակշիռ մասին հարգում ենք որպես պետություն։ Ու հարգում են բոլորը՝ անկախ ազգային պատկանելությունից։ Հայաստանն այդ ցուցակում այլևս չկա, ցավոք։ Դրանում ո´չ ամերիկացին է մեղավոր, ո´չ ուզբեկը կամ ճապոնացին։ Ռուսն անգամ այդտեղ մեղք չունի: Տխուր ու ցավալի է։ «Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում»-ը մնաց գրականության ու պատմության էջերում, որպես քաղցր մի հուշ:

Մեկնաբանություններ